De aanhouder...

Trou de la Tranchée - 18 juli.

De aanhouder wint. Zo wordt toch gezegd! Indien we willen weten wat er zich eventueel verbergt in de heuvel van de Germinal zullen we effectief nog een beetje moeten 'aanhouden'. We zijn immers wel iets wijzer geworden, maar vooruitgang is er niet echt geboekt. We moeten op onze stappen terugkeren.

Langs onderin de faille kunnen we het vergeten. Onmogelijk om langs hier verder te komen. De tocht is er, blaast ons direct in het gezicht, maar komt van recht boven ons, uit een spleet opgevuld met een massa losse blokken. Gekkenwerk dus. Wat we aan de voet van de omhooglopende passage,tussen het puin, hebben gevonden zijn talrijke stukken concreties (enkele met een diameter van 10 cm), en restanten van schedel van paard en holenbeer. Hoe komt dit hier terecht? Niet langs de weg die wij gevolgd hebben om tot hier te geraken!



De enige optie die ons rest is via de tunnel verder te graven en zo hopelijk meer te weten te komen. Maar dit wordt opletten geblazen! Veel losse blokken in plafond. Eén groot voordeel echter; het puin moeten we niet meer naar buiten transporteren. Vermits we langs onderen toch niet kunnen vorderen volstaat het alles in de spleet te dumpen. Dit bespaart ons een massa werk.

De gravers van dienst waren, naar goede gewoonte, JC desobeur, Rudi, Bibiche en Fré.

Chantoir Bibiche- 22 juli.

Na de graafwerken van maandag, had ik nog niet veel zin om al aan die vele kilometers huiswaarts te beginnen. Een klein intermezzo in de Ry de Vesse, daar had ik nog wel zin in. Had immers reeds gemerkt dat de zware crue van deze winter het een en het ander had veranderd in het riviertje.

Om even de situatie te schetsen (voor zover ik er van op de hoogte ben tenminste. er hebben immers reeds verschillende speleoclubs gewerkt in de vallei.)

Chantoir Bibiche dus, genoemd naar... en ontdekt door.... Eind jaren 90 was er geen spoor meer van de chantoir, uitgezonderd een klein verdwijnpunt in de bedding van het riviertje. Op initiatief van Erik Vandenbroeck is Hades toen begonnen met het opnieuw openmaken. De massieve rots werd al vrij vlug blootgelegd. Het grootste werk echter was de spleet waarin het water verdween verder te volgen in de oever. Kwestie van een ingang te kunnen maken in de diaklaas die beter te beschermen was tegen de kracht van het water. Wat ook geslaagd is. Er werd een serie parallelle diaklazen (her)ontdekt en de ingang werd beschermd door een grote ton. Of het nu om een nieuwe ontdekking ging of de oorspronkelijke chantoir Bibiche, daar zijn we tot op heden nog niet zeker van. Volgens Bibiche was het ongeveer op de zelfde plaats, maar binnenin klopt het plaatje niet helemaal. En het is allemaal al lang geleden.

Tot een verdere doorbraak kwam het echter nooit.  Vorige zomer, ook op een avond na graafwerken in de regio, samen met Rudi en Bibiche gezocht naar de ingang. Bleek toen bedekt te zijn onder een 40 tal cm puin van een zware crue. Maar de ingang was intact.



De ondergrondse loop van het water werd door ons nooit teruggevonden. Bibiche had echter ooit al eens een glimp kunnen opvangen van het water, via een smalle spleet van een 4tal meter diep. Het water heeft echter voor ons gewerkt tijdens de winter. Nu was ik nog maar ter hoogte van de toegang tot de tweede diaklaas toen ik water hoorde stromen. De oorsprong van het geluid was eenvoudig te lokaliseren. Twee modderhellingskes wezen de weg naar een  klein gaatje. Op het eerste gezicht niet echt veelbelovend, maar na een zwaar gevecht met een onderliggende rotsblok bleek er een 4 meter diepe spleet te zijn met op de bodem de glinstering van water.



Onderin, maar op de foto niet te zien, stroomt het water dat enkele honderden meters stroomopwaarts in de bedding verdwijnt. De spleet is breed genoeg om een poging te wagen aan het water te bereiken. Heel ruim ziet het er echter onderin niet uit.

Enkele mails volstaan om Rudi, Dsobeur en Bibiche warm te maken om een handje te komen toesteken. Hun enthousiasme is ,zoals steeds, volop aanwezig. Wanneer Dsobeur arriveert heb ik samen met Rudi al de toegang blootgelegd en zijn we bezig de spleet te cartoucheren (breed genoeg om je te laten zakken, maar te smal om iets op de bodem te kunnen doen). Wat een fluitje van een cent is.

Rudi wijst de weg. Daar is 't te doen.

De spleet in z'n oorspronkelijke staat.

Wanneer ook Bibiche verschijnt zitten we al vlug met de voeten in het water. Rudi heeft het te warm, hij schept dan maar z'n botten vol met water.



Al het puin is verwijderd. Het water wordt van links naar boven gestuwd vanuit een diepe ruime passage. De bodem van de spleet bestaat uit een rotsbrug waarover het water stroomt om rechts in een smalle spleet te verdwijnen. Er is niet onmiddellijk een mogelijkheid om rechts te verbreden en zo het water te doen zakken. Voorlopig komen we dus via deze weg geen stap verder.

Waar we op zullen moeten hopen is extreme droogte. Misschien kunnen we dan nog iets forceren.
Om de dag af te sluiten nog een kijkje gaan nemen ter hoogte van de 'trou de Trappistes'. Ex-trou, want daar is reeds lange tijd geen spoor meer van te zien. Al het water in het beekje verdwijnt in verschillende pertes over een afstand van een twintigtal meters voor de vroegere ingang.

Ex-trou.

Het riviertje zit vol leven. Bij het verleggen van blokken ter hoogte van de pertes

een 5-tal jonge vuursalamanders gevonden. 

zomerse taferelen.

Fré.



Puzzelen in de Germinal.

Maandag 13 juni opnieuw richting 'La Tranchée', maar eerst pit-stop bij Rudi in Furfooz voor een koffietje op z'n terras. Als dat geen luxe is!

Rudi, Marc en Joel komen een handje toesteken na de middag. Wat me voldoende tijd geeft om de 'fissure' nog een stuk te verbreden en hier en daar een lastige bult weg te werken.  Maar erg comfortabel wordt het niet! Elk stuk dat wordt verwijderd moet immers gestockeerd worden ook. En hier schuilt dus het grote probleem. Er is veel te weinig plaats. Goed puzzelen dan maar, om zo veel mogelijk kwijt te raken en de beschikbare ruimte ten volle te benutten. Hogerop in de spleet is er nog een iets grotere ruimte met net eronder een smaller stuk. Enkele grotere blokken worden gepositioneerd dat ze een vloer vormen en zo kunnen we nog  wat extra ruimte creeren. We kruipen nu dus onder ons eigen puin.



De toegang tot het vervolg.



Wanneer Rudi en co arriveren kunnen we het vervolg aanvallen, wat heel wat vlugger gaat. De losse blokken kunnen zo weggenomen worden en doorgegeven naar achter waar de puzzelaar van dienst, Joel, ze een plaatsje geeft.

Rudi neemt de maat. Beetje krap, maar doenbaar.



Zo zag het eruit vorige keer.

Het eindresultaat van onze dag wringen en wroeten.

We zitten nu onder een horizontaal plafond. 3m breed, 4m lang, opgevuld met losse blokken en grond. Reeds gedeeltelijk weggeruimd, maar nog geen duidelijk zicht op een evident vervolg. Er blaast ons een stevige tocht recht in het gezicht. Deze lijkt van de linkse zijde te komen waar het plafond terug omhoog gaat. Hopelijk is het geen cheminee waar we in terecht komen! Maar nog te vroeg om conclusies te trekken. Eerst nog een beetje meer puin ruimen zodat we een beter zicht krijgen op de mogelijkheden.

Fré

La Tranchée - alias le 'Germinal'

Hemelvaartsdag, daar maken we toch gewoon onderwereldsdag van.
Uiteindelijk al m'n moed bij elkaar geraapt en vertrokken richting la Tranchée. Dat was alweer geleden van april vorig jaar. Toen had ik er ook nog een dagje solo gecartoucheerd. Wat gepaard ging met het nodige gevloek en gesakker. Er moet immers een smalle spleet verbreed worden, om verder de stevige tocht te volgen. Geen evidentie want; smal en weinig plek om het puin te stockeren.
Maar we hebben er ondertussen zoveel tijd en werk ingestoken (tunnel van 14m) dat het zonde zou zijn om niet verder te doen, of het nu moeilijk is of niet! (het verloop van de voorbije werkzaamheden is te vinden op de blog van La Corde.)





De eerste blik op de spleet doet me weer even zuchten. Voor niets nodig echter. Het gaat veel vlotter dan verwacht. De linkse wand laat zich makkelijk cartoucheren, en vermits ik hoger blijf kan ik ook een groot deel van het puin laten liggen. De rest stockeer ik achter m'n rug in het beetje ruimte dat er aanwezig is. Goed stapelen is dus de boodschap. Hoe meer ik hier kwijtraak, des te minder moet er achteraf nog naar buiten gesleurd worden.

Op het einde lijkt het zich te sluiten. Net voorbij de grote bult op de rechtse wand opent zich een gang van een 4tal meter, gedeeltelijk opgevuld met losse blokken. Snap niet hoe ik daar vorige keer ben geraakt, laat staan dat ik me daar toen heb omgedraaid.

Op een uur of 4 tijd zijn de batterijen van het boormachine leeg en ben ik zo goed als volledig door de voorraad patronen. En zie ik volledig wit van het boorstof. De tocht maakt dat het stof recht m'n gezicht in wordt geblazen. Ben nu alleszins veel hoopvoller gestemd in verband met het vervolg van de werkzaamheden. Kan reeds zonder problemen tot bij het vertrekpunt van de gang, en de blokken die hier de doorgang versperren zijn, mits beetje hulp van een koevoet, makkelijk te verwijderen.

'Den bult' is geëlimineerd.

Van hier komt de tocht die we weken aan een stuk hebben gevolgd tijdens de tunnel-werkzaamheden.

Die blokken moeten en zullen volgende week uit de weg worden geruimd!

En alleen maar meevallers die dag, want; 'T buffet is opnieuw geopend; Geen slechte zaak dus, want nu kunnen we, eens terug in de buitenlucht, op een luttele 5 minuten het stof en de vermoeidheid wegspoelen met een frisse trappist.

Fré.

 



Zweten in de Souffleur de Beauregard

Zondag 8 mei.


Moederdag maar wij kruipen onder de grond. Op uitnodiging van Joël mochten we mee naar de Souffleur de Beauregard. De pas in 2004 ontdekte grot zou heel wat te bieden hebben.
Onze gids van dienst Pol Xhaard bekeek ons bij de ontmoeting zeer nauwlettend en vroeg " jullie zijn toch wel  goed getrainde speleo's ...." Hij bepaalde de volgorde en wij weg. Al vlug bleek dat de grot niet echt eenvoudig was maar wel met alles wat een speleo maar wensen kan; een mooie putten reeks, heel wat kruipwerk en een pittige meander. De meander op het einde van de Rivière Sud mag er zijn, zeker in het gezelschap van een sleepzak.
Richting tweede gedeelte en de Rivière Orange krijg ik  het gevoel ergens in Frankrijk aan het grotten te zijn. Mooie meander, prachtige riviergang met tal van concreties.
Ergens stroomafwaarts in de Rivière Orange mochten we wat mee graven. Volgens Pol zijn er in deze grot nog tal van mogelijkheden nieuwe stukken te ontdekken.
En dan terug; een kleine 2 uur  naar buiten. Deze tijdspanne geeft een mooi beeld weer van de grote van deze grot. We waren dan ook heel blij het zonnetje terug te zien.
Het was een heel toffe en sportieve tocht, met dank aan de deskundige begeleiding en uitleg van Pol Xhaard. Jammer genoeg was onze Fré er niet bij, hij zou zeker genoten hebben. Foto's zij er niet gemaakt dat zal voor een volgend bezoek zijn.
Geert

La grotte du Triton.

Twee weken geleden had ik samen met Geert en Tim reeds een blik kunnen werpen op het begin van de werkzaamheden van Dsobeur en Bibiche, nabij de ingang van Trou d'Haquin. De voorbije weken volgde er bijna dagelijks een foto-verslag van de werkzaamheden. Er werd duidelijk een boel werk verzet. Dit prikkelde natuurlijk de nieuwsgierigheid, maar wierp ook enkele vragen op. Gaan ze daar niet direct in de Trompettes terechtkomen? En nu al een poort erin?

Even een stukje in het Frans, want ik kreeg zaterdag klachten ;-). JC aan het woord;' Spijtig dat we niets verstaan van dat vlaams. En de vertaalprogramma's op het internet, die leveren ook bijster weinig op.'

Samedi apres-midi, en route vers Lustin. Une tres grande merci mes amis pour l' invitation de vous rejoindre pour la premiere descente dans votre decouverte. Certainement parce que j' ai pas vous aidé a creuser a cette chantier.  C'est vraiment la grande luxe; faire rien et etre present pour la decouverte. Une bonne idee pour la future,... eh non ...une blague!!!!
De toute facon; Samedi, c' etait comme toujours; bonne ambiance avec des gens sympas. Désolé, mais maintenant je continue en  flamand. Ca me prens trop de temp et en plus c' est avec trop des fautes.

Zaterdag dus....Pas om 14u30 ter plaatse. Bibiche is nog druk bezig met hetgeen hij het liefst doet; cartoucheren. Hij maakt de toegang tot de put iets ruimer met de bedoeling om het voor iedereen doenbaar te maken. Naar beneden is geen probleem , het uitkruipen is echter nog geen sinecure.

Wanneer ik zelf een blik kan werpen op het begin van de put is de kwestie van de poort ook direct uitgeklaard. Geen enkele reden om perplex en een beetje geschokeerd te zijn. Een ingang die zo dicht bij een van de meest bezochte grotten van België ligt en waarvan de bijna verticale ingangspassage uitgeeft op een put van ongeveer 8 m diep, die kun je nu eenmaal niet laten openliggen. Wie zou het zichzelf kunnen vergeven indien er tijdens een of andere gidsing een van die gasten het gat ziet, en eventjes een kijkje wil gaan nemen. Om dan, voor hij het goed en wel beseft, op de bodem van de put te belanden.  Voorbarige conclusies, daar heeft niemand iets aan!

L

La porte choquante

Bibiche, druk in de weer met het verbreden van de toegang tot de put.

Aangezien ik geen enkele maar dan ook geen enkele bijdrage aan de enorme hoeveelheid werk had geleverd was ik dan ook terughoudend bij de vraag of ik zin had om als eerste af te dalen. Zin wel natuurlijk, wie zou dit nu niet zien zitten. Maar ik was al tevreden met het aanwezig zijn en het nemen van fotos. Na een beetje aandringen van hun kant dan toch mijn materiaal aangespeeld. De put ziet er doenbaar uit om zo af te klimmen,maar vermits er veel puin naar beneden was gevallen moet er nog een beetje gekuisd worden. En ook moet er uitgekeken worden naar het hoorapparaatje van Bibiche. Dit blijkt tijdens de werkzaamheden spoorloos verdwenen te zijn. Er wordt vlug een touw gehangen en het puin verdwijnt naar de bodem van de put. Daar is het zonder twijfel ruim genoeg. We kunnen duidelijk onderin water horen. Op de voet gevolgd door vincent kom ik terecht in een zaaltje met verschillende mogelijkheden.

Vincent komt een kijkje nemen.

De meest voor de hand liggende passage maakt duidelijk waar het geluid van het water vandaan komt. Droog blijven is een illusie.

Blijkbaar zit er nog iets in de weg.

 

Vincent waagt het erop en blijft net onder de douche steken. Fris aan de vis! Enkele stevige trappen tegen een blok op de vloer volstaan om het obstakel te elimineren. Bij z'n tweede poging geraakt hij zonder problemen aan de andere kant. Het water verdwijnt in een spleet, en zowel links als rechts is er nog een mogelijkheid, maar niet zonder werk. Nat tot op het bot kruipen we terug naar het zaaltje waar ondertussen ook Bibiche is gearriveerd. Die is slimmer en laat de douchepassage aan zich voorbijgaan!



 Alle mogelijkheden worden bekeken, we zoeken tussen het puin aan de voet van de put nog naar het apparaat van Bibiche (spijtig genoeg zonder succes!) en dan is het tijd om verslag te aan uitbrengen aan de ingang. Resultaat van de dag, een put die uitgeeft op een zaaltje met verschillende mogelijkheden, in totaal verschillende richtingen. Er is weer werk aan de winkel. Eerste job op de lijst; topo, zodanig dat we een correct idee hebben van de richting die we uitgaan. 

Een geslaagde dag, in uitstekende sfeer.

Waren aanwezig; Dsobeur, Bibiche, Vincent en Jean Benoit.

Om af te sluiten, en speciaal voor Dsobeur, liefhebber van Belgische bieren.

Le jour apres, au lieu de fair un tour dans des grottes et deguster de l' eau souterrain, on a aussi exploré des cavernes. Mais ici remplie avec de futs de geuze artisanal. Tour de geuze 2011, 9 petites brasseries ont fait portes ouvertes. La prochaine fois je prends quelques bouteilles avec pour une petite degustation. On ne les trouve presque pas dans des magazins. Et croyez moi; c' est du bonne matiere!!!

Santé.



Fré. 

 





Paaszondag-heropening

In plaats van paaseieren te rapen gisteren eindelijk nog een keer onder de grond met Joel Hosselet. Door omstandigheden was dit alweer een tijdje geleden. Joel onder het mes, en zelf ook niet bijster veel tijd meer.
Maar uitstel is geen afstel.
Plaats van afspraak was de maasvallei; Een grotje op een van de steile valleiflanken. Miserie om ter plekke te komen, zeker wanneer de auto onderin de vallei staat geparkeerd.

Foto genomen vanaf de ingang.

Joel had in 2007 al eens rondgeneusd in de buurt. Op het rotsmassief waar ook ons grotje ligt had hij toen reeds verschillende gaten gevonden, waarvan verschillende met een duidelijk blazende tocht. Geen enkele echter met een aanzuigende tocht.

Enkele ingangen in de buurt, iets hogerop. Dat er geen gevonden zijn die aanzuigen wil natuurlijk niet zeggen dat ze er niet zijn. Het is immers niet makkelijk om de steile flanken af te zoeken. En het dichte struikgewas maakt het er niet simpeler op.

Joel had toendertijd reeds gegraven in de onderste en tevens ruimste ingang met vrij snel een 30 tal meter premiere. Z'n notities vermeldden een sterke tocht en zicht op vervolg. Aangezien het niet echt een plezier is om er te geraken is dit al snel op de lijst 'ooit eens te bekijken' gekomen. De voorbije winter zijn de papieren terug opgedoken en heeft hij een makkelijkere weg langs boven gezocht. En gevonden. Daarom stonden we dan ook gisteren opnieuw aan de ingang.

Ons eerste werk was het heropenen van de ingang tot het 'nieuwe' gedeelte. De aanwezige dassen hadden immers stokken in de wielen gestoken en de passage opgehoogd tot een 30 tal cm van het plafond van de mooi gevormde gang.

Sterk blazend. En koud!!

Deed me denken aan de 'frigo-verslagen' van Avalon.

Moet deze nog eens herlezen.

Enkele uren later.

Heropening.

Het vervolg is een sterk stijgende gang die uitgeeft op een iets ruimer kruispunt van verschillende passages.

De tocht komt van hogerop. En is te koud om direct van buiten te komen. Bovenin is het opgevuld met zand en blokken tot een 20 cm van het plafond. Een peulschil om dit open te maken, ware het niet dat er  een gebrek is aan stockageruimte. Daarom besluiten we eerst de lager gelegen passages te bekijken. Zo kunnen we een van de doodlopende stukken gebruiken om ons puin in te stockeren.
De tocht blijkt zich op te splitsen. Een gedeelte volgt de weg naar buiten. Een gedeelte volgt een kleine passage in de wand.



Een half uurtje volstaat om de passage uit te graven en een beetje te cartoucheren. We kunnen de tocht een meter of 10 volgen. Zicht op een vervolg, ook hier volstaat het om een beetje grond weg te nemen.

Hier verdwijnt de tocht.

En van hier komt hij.



Zal echter voor de volgende keer zijn. We zijn ondertussen reeds een uur of 9 bezig! De goesting is er nog, maar spijtig genoeg wordt een mens moe. Opruimen dus, en ons de helling opworstelen, met de nodige schuivers en gevloek. 1 stap naar boven en 3 terug!

Benieuwd wat het verhaal achter de sterke tocht is. Zowel zomer als winter sterk blazend! Volgende keer weten we hopelijk meer. We kunnen dan zowel de tocht verder volgen als de luchtstroom tegemoetgaan.
Benieuwd ook wat een temperatuursmeting zal opleveren. Het gevoel is immers net alsof je op een hete zomerdag de koelcel van de colruyt binnenstapt. Frisjes dus, een muts is hier geen overbodige luxe.

Maar we zullen nog een beetje geduld moeten uitoefenen; eerst staat er een bezoek aan de 'Souffleur de Beauregard' op het programma. En de resurgence temporaire, die ligt ook nog te wachten. Om nog maar te zwijgen van de Trou de la Tranchee, alias 'Le Germinal'.Beetje uit het oog verloren, maar spookt nu ook weer door het hoofd. Ook hier 'cagoule obligée'.

Fré

  















Trou d'Haquin

Zondag 17 april stond er (en dat was alweer een tijdje geleden) een klassieker op het programma. Samen met Geert en Tim een bezoekje gebracht aan de Trou d' Haquin. Op sneltempo doorheen het klassieke gedeelte om dan een kijkje te gaan nemen in de 'nouveau reseau'. Stond reeds lang op Geerts verlanglijstje, maar nu Bibiche een shunt van de laminoirs heeft opengemaakt is het iets evidenter. Allé, iets evidenter... zeg maar gerust comfortabel. Petje af voor z'n graafwerk. Op handen en voeten in plaats van op de buik door het water. 



Fré